من خراباتی ام و باده پرست
درخرابات مغان عاشق و مست
می کشندم چو سبو دوش به دوش
می برندم چو قدح دست به دست
خواجه نظام الدین عبیدالله قزوینی معروف به عبیدالله زاکانی از خاندان زاکانیان قزوین بوده وبه همین سبب به زاکانی اشتهار داشته است وی شاعر بزرگ نویسنده ی متفکر و منتقد بزرگ ایرانی است که در اوایل قرن هشتم هجری در یکی از توابع قزوین چشم به جهان گشود.
عبید شاعری طنزپرداز و نویسنده ای آگاه بود اهمیت اوخصوصا" درداشتن روش انتقادی وبیان مفاسد اجتماع با زبانی شیرین وبه طریق هزل و شوخی درآثار منظوم و منثور است درعصری که عبید می زیست ظلم و چپاول فسادو فحشا در جامعه بیداد می کرد در چنین اوضاع نابسامانی که دکان فریب و ریا وحقه بازی و مردم فریبی بود آن هم ازسوی روشنفکران زمان باز شده بود عبید با چاشنی طنز و هزل و هجو ونظیره سازی توانست که خشم خود را نسبت به بی عدالتیها وتبعیضها و ظلمها و تباهی ها را در جامعه ابراز نماید وعبید فریاد استغاثه ی مردم رنج کشیده بود.
نظام الدین عبید زاکانی یکی از ستارگان فروزان آسمان شعروادب فارسی ایران واز بزرگترین لطیفه پردازان ونقادان چیره دست روزگار بوده است.
کلیات عبید زاکانی شامل منظومه ها و رساله های منثور است.
درمیان این آثار مقداری شامل:اشعار جدی از قصیده وغزل موجود است وازآن گذشته مجموعه ی انتقادی موش و گربه ومثنوی عشاق نامه ورساله های اخلاق الاشراف، ده فصل، دلگشا ، صدپند، را باید از آثار خوب وی شمرد.
عبیدالله زاکانی دربین سالهای 772-768دریکی از دو شهراصفهان یا بغداد وفات یافت وباز هم آسمان ادبیات ایران یکی از ستارگان درخشان خود را ازدست داد.
عجم زنده کردم بدین پارسی